Zaburzenia osobowości to pewien trwały i nabyty wzorzec zachowań, który kształtuje się już w dzieciństwie i wieku młodzieńczym, natomiast najbardziej zauważalny jest w wieku dorosłym. Zaburzenia te są ciągłe, co oznacza, że nie można określić ich rozpoczęcia i zakończenia, jednakże mogą ulegać modyfikacjom na skutek nowych doświadczeń.
Zaburzenia osobowości nie są chorobą. Polegają na odmienności w charakterze osoby oraz jej sposobie zachowywania się. Można to wyjaśnić na przykładzie dostosowywania się do sytuacji – osoby zdrowe są w stanie wcielać się w różne role w zależności od kontekstu sytuacji przyjmując konkretną gamę zachowań, np. rola matki, rola pracownika, rola szefa. U osób z zaburzeniami osobowości dostrzec można brak tej umiejętności, co więcej, w każdej z ról widoczne będą konkretne cechy charakteru, wynikające z zaburzenia, np. nadmierny poziom lęku.
Uważa się, że na zaburzenia osobowości znaczący wpływ ma to, w jakim dorastaliśmy środowisku, jakie były relacje w naszej rodzinie, czy doświadczaliśmy poczucia bezpieczeństwa i autonomii, czy byliśmy ofiarami konfliktów i traum, itp.
Zaburzenia osobowości mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Konkretny zespół zachowań niewątpliwie wpływa na jakość kontaktów interpersonalnych, karierę zawodową czy życie rodzinne. Bardzo często osoby z zaburzeniami odczuwają ciągłe cierpienie wobec, którego są bezsilni. Istnieje możliwość leczenia tychże zaburzeń. Proponowane są różne rodzaje długoterminowej psychoterapii. W niektórych przypadkach zalecana jest również farmakoterapia. Uwaga! Nieleczone zaburzenia osobowości mogą prowadzić to ciężkich stanów depresyjnych, wyobcowania, a nawet do samobójstw.
Zaburzenia osobowości dzielą się na:
– osobowość paranoiczna;
– osobowość schizoidalna;
– osobowość impulsywna;
– osobowość borderline;
– osobowość histrioniczna;
– osobowość narcystyczna;
– osobowość obsesyjno-kompulsywna;
– osobowość unikająca;
– osobowość zależna.
