Jacy są introwertycy w dzieciństwie?
Bycie introwertykiem jest cechą wrodzoną i nie zmienia się przez całe życie. Choć pewne nasze cechy, postawy i przekonania mogą się kształtować i zmieniać, to nasz temperament (introwertyzm kontra ekstrawertyzm) pozostają takie same.
Pewne cechy u introwertyków ujawniają się już w dzieciństwie. Jak je rozpoznać? Choć każdy mały introwertyk jest inny, większość ma tendencję do przejawiania poniższych cech:
Mają mocno rozwinięty wewnętrzny świat
Jest on dla nich zawsze dostępny i obecny. Podczas rozwiązywania problemów polegają raczej na wewnętrznych zasobach, zamiast zwracać się do innych ludzi po wsparcie i poradę. Introwertyczne dzieci lubią bawić się, wykorzystując wyobraźnię. Preferują zabawę samodzielną lub z jednym, góra dwójką dzieci. Często spędzają czas za zamkniętymi drzwiami czytając, rysując lub grając w gry komputerowe. Niestety, ten bogaty wewnętrzny świat może działać jak miecz obosieczny, sprawiając, że poczują się odizolowane od innych. Ważne jest, by rodzice introwertyków pomogli im zobaczyć, w jaki sposób ich temperament może być źródłem siły.
Angażują się w głębsze aspekty życia
Introwertyczne dzieci nie boją się pytać o wielkie sprawy. Chcą wiedzieć, dlaczego coś jest takie, jakie jest i co to znaczy na głębszym poziomie. Co ciekawe, nawet w młodym wieku potrafią spojrzeć na siebie z dystansu i ocenić swoje zachowanie. Często chcą rozumieć siebie oraz wszystko i wszystkich dookoła. Zastawiają się np. co drażni daną osobę.
Najpierw obserwują, potem działają
Zwykle wolą najpierw poobserwować grę lub zabawę, zanim dołączą. Czasami wyglądają na wahających się i ostrożnych, wycofują się z działania i powoli wchodzą w nowe sytuacje. Mogą wyglądać na bardziej energicznych i rozgadanych w domu, gdzie czują się bardziej komfortowo.
Podejmują decyzje w oparciu o ich własne wartości
Ich myśli i uczucia dają im oparcie, dlatego podejmują decyzje w oparciu o własne standardy, zamiast podążać za tłumem. Dzięki temu są mniej podatni na presję rówieśniczą. Nie robią niczego tylko po to, by się dopasować.
Może minąć więcej czasu, zanim ich prawdziwa osobowość się ujawni
Tak jak introwertyczni dorośli, introwertyczne dzieci potrzebują więcej czasu, by zbliżyć się do nowej osoby. Na początku mogą być cisi i zachowywać dystans, ale kiedy poczują się pewnie, zaczynają ożywać. Ich celem w konwersacji jest często zrozumienie własnego wewnętrznego świata lub świata drugiej osoby, cenią bliskość i poznawanie się nawzajem na głębszym poziomie. Podobnie jak w przypadku dorosłych introwertyków, introwertyczne dzieci są dobrymi słuchaczami. Zwracają uwagę i pamiętają, co mówi druga osoba. Mogą często odwracać wzrok podczas mówienia, by zebrać myśli, ale patrzą w oczy zawsze, gdy słuchają.
Jest im trudno, gdy znajdują się w grupie
Nasza obecna kultura ceni raczej ekstrawertyzm niż introwertyzm. Chwalimy asertywność, akceptację grupy, zewnętrzne osiągnięcia, zamiast cichej refleksji i ostrożnego podejmowania decyzji. Takie standardy są widoczne również w szkołach, do których trafiają także introwertycy. W coraz młodszym wieku dzieci spędzają wiele godzin w grupie z ponad 30 innymi dziećmi i są zachęcane do brania udziału w pracy w grupie. Jest to wyzwanie dla introwertyków, którzy we wczesnych latach życia najlepiej radzą sobie w domu i lepiej adaptują się do grupy, kiedy są starsze.
Socjalizują się inaczej niż ekstrawertycy
Introwertyczne dzieci mogą mieć tylko jednego lub dwóch bliskich przyjaciół, a resztę traktować jak zwykłych znajomych, ponieważ w przyjaźni liczy się dla nich głębia i bliskość, nie ilość. Prawdopodobnie nie będą spędzać tak dużo czasu z innymi, jak ekstrawertyczne dzieci i będą potrzebowały odpoczynku, by naładować baterie. Zbyt dużo czasu z innymi ludźmi może skończyć się płaczem i złym nastrojem.