Ekstrawersja?Introwersja?Ambiwersja!
Terminy introwersja i ekstrawersja zostały wynalezione przez szwajcarskiego psychiatrę i psychoanalityka Carla Junga w 1920 roku. Już od tego czasu przyjęły one wybitny charakter i zyskały własne życie. Stały się podstawą wskaźnika typu osobowości. Najprościej mówiąc, Jung wyobrażał sobie introwertyków jako czerpiących energię z samotności, podczas gdy ekstrawertycy czerpać ją mieli z otoczenia oraz relacji z innymi.
Jednak człowiek, który wymyślił to, co stało się szczytem etykiet osobowości przyznał, że „Jest wreszcie trzecia grupa, w przypadku której trudno jest powiedzieć, czy motywacja pochodzi z wewnątrz, czy z zewnątrz”. Jung pisał, że grupa nie-introwertyków i nie-ekstrawertyków jest najliczniejsza i obejmuje ludzi, którzy są mniej zróżnicowani niż dwie krańcowe grupy. Innymi słowy, Jung uważał, że introwertycy i ekstrawertycy są w mniejszości.
Jaki jest ten tajemniczy, wspólny trzeci typ? Badania coraz częściej wskazują na istnienie ambiwertyków, czyli osób zrównoważonych, których osobowość tworzą zarówno cechy introwertyka jak i ekstrawertyka.
Ambiwertycy stanowią od dwóch trzecich do nawet połowy populacji. To dobra wiadomość, ponieważ ambiwertycy są zwycięzcami zarówno w życiu, jak i w biznesie. Łączą oni najlepsze cechy obu stron.
Na podstawie przeprowadzonych badań wiemy, że ambiwertycy osiągają wyższą wydajność sprzedaży niż introwertycy lub ekstrawertycy, a w pewnych przypadkach ich wydajność jest nawet dwukrotnie wyższa. Ponieważ ambiwertycy są doskonałymi słuchaczami, ale też potrafią bronić swoich racji i dochodzić swoich praw, sprawia to, że są idealnymi sprzedawcami, współpracownikami, właścicielami firm czy liderami.
Z całą pewnością istnieją zagorzali introwertycy oraz ekstrawertycy, jednak są to wyjątki, a skrajności te nie są dla nich dobre. Co więcej, wspomniane skrajne skłonności mogą być wynikiem pewnej „sztywnością myślenia.”
Odkrycie osobowości ambiwertycznej jest częścią większego badania sugerującego, że zdrowe osobowości są sytuacyjne. Niektórzy eksperci uważają nawet, że osobowość jest mitem. Jesteśmy niespójni. Możemy zmienić więcej niż nam się wydaje, w zależności od tego, co się dzieje. Nie istnieje żadne pewne, stałe „ja”, które intro- i ekstrawertycy mogliby eksponować.
Badania pokazują, że czujemy się tak, jak działamy (kiedy uśmiechamy się, czujemy się szczęśliwsi) i działamy tak, jak o sobie sądzimy (jeśli uważamy, jesteśmy zamknięci w sobie, będziemy działać właśnie w ten sposób). Są to reakcje adaptacyjne, ewolucyjne. Problem pojawia się, gdy nasze przekonania są uziemione w wielu jednorazowych quizach osobowości, a nie są podyktowane codziennością.
Nie musimy rozumieć samych siebie, to co musimy zrozumieć to sytuacje, w których bierzemy udział. Należy więc zapytać:
„Czy to spotkanie zmusza mnie do siedzenia tyłem, słuchania i robienia notatek (jak introwertyk), czy też wymaga zaufania, asertywność i charyzmy jak w przypadku ekstrawertyka?”
Albo:
„Jak mogę skutecznie połączyć tutaj te dwa podejścia?”
Ambiwertycy uznają, że identyfikowanie się wyłącznie z jedną cechą jest męczące.
Prawdopodobnie przypominanie sobie sytuacji, w której przedstawiłeś się zdecydowanie jako intro- lub ekstrawertyczna osobowość, co wynika z cech tychże jest złe, jeśli robisz to zbyt często. Jung zażartował, że każdy stuprocentowy ekstrawertyk lub stuprocentowy introwertyk będzie wariatem.
Potrzebujemy obu. Jesteśmy obiema.
Oczywiste jest, że osobowości ludzi różnią się. Kochamy to, że wielokrotnie możemy je poznawać i uczyć się ich. Ale debata na temat intro- i ekstrawersji ma polaryzacyjny, ograniczający wpływ na nasz potencjał, by zobaczyć i ulokować to, co musi pomieścić dany scenariusz, a nawet to, co następnie będzie nam potrzebne. Z biegiem czasu nasz sukces kurczy się do minutowej, krótkiej sfery, którą nasze typy osobowości mają „obsłużyć”.
Opieramy się, bronimy, gdy inni próbują przypiąć nam jakieś etykiety, dlaczego więc nadajemy je samym sobie?
Z pewnością dalsze badania nad ambiwersją i sytuacyjną osobowością rzucą światło na to, czym naprawdę są introwersja i ekstrawersja – jako samoograniczającymi się przekonaniami.