Dlaczego trwamy w niesatysfakcjonujących związkach?
Niektóre pary z czasem oddalają się od siebie, partnerów coraz mniej łączy, a coraz więcej dzieli, wzrasta tylko poczucie rozczarowania, rozżalenia, niechęć. Nie potrafią podjąć decyzji o rozstaniu, chociaż permanentnie się kłócą i nie potrafią spędzać ze sobą czasu.
Dlaczego nie rozstajemy się, tylko pozostajemy w niesatysfakcjonujących związkach?
1. Nie jesteśmy świadomi pewnych rzeczy.
Nie potrafimy powiedzieć, dlaczego wiążemy się z tymi, a nie innymi osobami. Co więcej, nie chcemy się tego dowiedzieć. Myśl, że nie podejmujemy świadomych decyzji, może nas przerazić i zasmucić. Dobieramy sobie bliskich tak, aby potwierdzali nasz obraz świata i innych ludzi. Może to na przykład oznaczać, że wybieramy osoby, które będą się do nas zwracać w określony, dobrze nam znany, ale niekoniecznie przyjemny sposób. Często przenosimy sposób zachowania naszych rodziców do swoich nowych rodzin. Przeżywanie nieprzyjemnych emocji może dawać nam pewne korzyści. Zdarza się tak na przykład w związkach, które trwają w nieustającym konflikcie wokół tej samej sprawy. Role są rozdzielone, każda strona wie, czego się może spodziewać. Można przewidzieć z góry reakcję drugiej osoby. Konflikty mogą potwierdzać przypuszczenia o niesprawiedliwości świata. Trwanie w takim związku zapewnia nam poczucie, że kontrolujemy sytuację, znamy obowiązujące zasady. Mamy wrażenie, że wiemy wiele o życiu, o świecie.
2. Paradoksalnie związek spełnia nasze oczekiwania.
Związki, które tworzymy, mogą nie satysfakcjonować nas w pełni, ale równocześnie mogą nam dawać to, czego potrzebujemy w danym momencie życia. Paradoksalnie mogą spełniać nasze oczekiwania. Wybierając partnera z wybuchowym temperamentem, nieświadomie kierujemy się pewnymi przesłankami. Związek może przynosić nam wiele korzyści, nawet jeśli jest destrukcyjny. Sytuacja może wydawać nam się znajoma, podobnie mógł funkcjonować związek rodziców. Dlatego jesteśmy przyzwyczajeni do pewnych zachowań, nie wydają się nam one destrukcyjne. Sami podejmujemy decyzję o pozostaniu w związku, natomiast możemy starać się przenieść odpowiedzialność na innych.
3. Obawiamy się poczucia winy.
Nie chcemy widzieć, że związek, który tworzymy, nie jest satysfakcjonujący. Taka świadomość może wzbudzać w nas poczucie winy. Nie chcemy odczuwać poczucia winy, a co za tym idzie, nie chcemy zobaczyć realnej sytuacji, w której się znajdujemy. Podczas psychoterapii zmieniamy się, uczymy się funkcjonować w inny sposób. Wprowadzanie zmiany do własnego życia wymaga pogodzenia się z poczuciem winy, które może się w nas pojawiać, gdy stwierdzamy, że marnowaliśmy czas, a może i życie. Poczucie winy może przytłaczać, obezwładniać, pozbawić sił. Trudno jest zaakceptować pewne rzeczy, przyznać się do błędu. Dlatego często pojawia się zaprzeczanie, obwinianie innych. I silny lęk przed zmianą, która uruchomi wiele trudnych emocji.
4. Obawiamy się samotności.
Czasami możemy świadomie podjąć decyzję o pozostaniu w niesatysfakcjonującym związku. Stworzenie związku wymaga wielu nakładów energii, inwestycji i nie zawsze mamy motywację, aby wkładać wysiłek w budowanie nowej relacji. Możemy się obawiać, że jesteśmy mniej atrakcyjni niż kilka lat temu i nie znajdziemy nowego partnera. Wizja samotności jest przerażająca, niezależnie od tego, czy doświadczyliśmy cierpienia związanego z samotnością, czy odczuwamy jedynie lęki związane z byciem osamotnionym. Dlatego pojawia się wątpliwość, czy warto rezygnować ze związku, który nie jest do końca satysfakcjonujący, ale zapewnia poczucie stabilności i zażyłości. Znamy partnera i wiemy, czego możemy się po nim spodziewać. Daje nam to pewne poczucie bezpieczeństwa.