Bunt dwulatka – jak sobie radzić?

Kiedy dziecko zbliża się do wieku 2 lat, rodzice mogą często zauważyć duże, niepokojące zmiany w jego zachowaniu. Zaczynają się zastanawiać, czy to możliwe, aby ich spokojne i niesprawiające dotąd problemów dziecko na każde polecenie odpowiadało „nie”, kopało, gryzło i wpadało w furię, zawsze gdy coś dzieje się nie po jego myśli? Czy to wszystko nie jest spowodowane poważnymi błędami wychowawczymi? Możemy was uspokoić. Takie zachowanie jest normalnym etapem w rozwoju dziecka, etapem nazywanym przez psychologów „buntem dwulatka”. Choć zbuntowany dwulatek może często dać rodzicom w kość, to wciąż jest tylko małym dzieckiem, które najbardziej na świecie potrzebuje miłości i opieki rodziców. Jak poradzić sobie z buntem dwulatka?

Pozwólcie dziecku dokonywać samodzielnych wyborów (na miarę jego wieku)

W tym wieku u dziecka rozwija się poczucie autonomii i wolna wola. Uporczywe powtarzanie „nie” w odpowiedzi na prośby rodziców służy podkreśleniu własnej odrębności. Kategoryczne „rozkazy” rodziców powodują u dwulatka ostry sprzeciw i bunt. Zamiast tego lepiej pozwolić dziecku na dokonywanie samodzielnych wyborów, przy uwzględnieniu jego wieku. Dwulatek nie może oczywiście sam wybrać dla siebie przedszkola lub zdecydować o celu rodzinnej podróży. Może jednak wybrać ubranko, które chce założyć np. spośród dwóch zaproponowanych przez mamę.  

Tłumaczcie i ustalajcie reguły wcześniej

Dziecko w tym wieku lubi wiedzieć, czego może się spodziewać i czego od niego oczekujecie. Jeśli wybieracie się z nim do sklepu lub w odwiedziny do znajomych, opowiedzcie, jak będzie to wyglądać i wyjaśnijcie, na co mu pozwalacie, a co zabraniacie w takiej sytuacji.

Wprowadźcie rodzinne rytuały

Wykonywanie różnych czynności zawsze w ten sam sposób i stosowanie rytuałów sprawią, że dziecko poczuje się bezpiecznie i będzie spokojniejsze. Przykładem może być poranne/wieczorne mycie wykonywane w takiej samej kolejności i o tej samej porze.

Zwróćcie uwagę, kiedy nasilają się trudne zachowania dziecka

Nawet dorosły człowiek potrafi być marudny, kiedy jest głodny lub senny, a co dopiero dziecko. Przyjrzyjcie się, czy trudne zachowania dziecka nie pojawiają się, kiedy jest ono głodne, zmęczone lub przytłoczone nadmiarem bodźców.

Zachowajcie energię na sprawy najważniejsze

Nie próbujcie na siłę przeforsować swojego zdania, gdy sprawy, o które dziecko walczy, są mało istotne. Stanowczą, nieznoszącą sprzeciwu reakcję zostawcie na sprawy zasadnicze np. związane z zapewnieniem bezpieczeństwa dziecku.

Chwalcie dziecko za właściwe zachowanie

Jeśli dziecko zachowa się zgodnie z waszymi ustaleniami i w sposób pożądany, nie zapomnijcie go pochwalić. Dzięki temu szansa na utrwalenie pozytywnego zachowania znacznie wzrośnie.