Kłamstwa, których lepiej unikać na terapii

Otworzenie się przed terapeutą i mówienie o rzeczach trudnych i bolesnych, nie jest łatwe. Jest jednak konieczne, by rozpocząć proces zdrowienia i rozwoju. W tym artykule przedstawiamy 4 częste kłamstwa, które ludzie mówią na terapii, by uniknąć bolesnej konfrontacji z prawdą. Celem ich przedstawienia nie jest obwinianie i osądzanie tych osób, ale wyjaśnienie, w jaki sposób pozwalają im chronić siebie i jak utrudniają zrobienie postępu na terapii.

Kłamstwa utrudniające zrobienie postępów w terapii

1. „Wszystko jest w porządku” Umniejszanie jest powszechną strategią używaną przez pacjentów, by uniknąć bolesnych tematów i odciąć się od uczuć, których nie mogą znieść. Czasami te mechanizmy radzenia sobie sprawiają, że pacjent ucieka w amnezję. Zadaniem terapeuty jest utrzymanie poczucia bezpieczeństwa i stopniowe podążanie za okruchami wspomnień, by móc zebrać je w całość i zająć się nimi.
2. Wyolbrzymianie spraw Choć prawdopodobnie umniejszanie lub ukrywanie pewnych wydarzeń przed terapeutą zdarza się częściej, są osoby radzące sobie z lękiem poprzez uciekanie się do opowiadań odciągających od tematu. Pójście o krok dalej w stosowaniu tego mechanizmu to przesadzanie i wyolbrzymianie różnych aspektów przeszłych historii. W szczególnie trudnych wypadkach występuje zjawisko pseudologii fantastycznej, formy patologicznego kłamstwa i kompulsywnego wyolbrzymiania. Te nieprawdopodobne historie często nie są w pełni świadome i celowe i powstają w wyniku ogromnego lęku przed ukrytym głębiej gniewem lub innymi emocjami związanymi z traumą z przeszłości. Dobry terapeuta potrafi przesiać przez sito takie opowieści i odkryć czający się za nimi ból, ale w takich przypadkach zajmuje to więcej czasu.
3. Podnoszenie fałszywego alarmu Jest to wariant opowiadania przesadzonych historii z prawdziwego życia, by zdenerwować i sprowokować terapeutę. Czasami może to być wyrażone w formie niebezpiecznych myśli, samookaleczania lub problemów fizycznych bez medycznego uzasadnienia. Ważne jest, by terapeuta na początku założył prawdziwość historii, ale po jej wykluczeniu i odkryciu wzorców, które za tym stoją, potrzebne będzie sporo czasu, by zająć się uczuciem zranienia, które stoi za takimi zachowaniami.
4. Ukrywanie przyjmowanych leków i uzależnienia od różnych substancji Wobec terapeuty należy być otwartym w kwestii wszelkich problemów zdrowotnych oraz używania alkoholu i narkotyków. Czasami pewne objawy mogą być spowodowane właśnie używaniem niedozwolonych substancji. Istnieje wiele metod leczenia uzależnień, które mogą sprawdzić się lepiej w takich przypadkach i dać pacjentowi szansę na poprawę samopoczucia.

Relacja między pacjentem a terapeutą jest szczególną przestrzenią, przeznaczoną do odkrywania trudnych i bolesnych rzeczy, by pomóc pacjentowi w ich uleczeniu i pozostawieniu ich za sobą. Po obu stronach konieczne jest zaufanie. Nie ma sensu karać ani osądzać pacjentów, którzy w tej drodze zaczęli stosować powyższe mechanizmy obronne. Choć są one nieadekwatne, to zrozumiała odpowiedź na ból, cierpienie i lęk. Ważne jest ich odkrycie i wspólne zobowiązanie, by kontynuować kroczenie ścieżką leczenia.