Czy homoseksualizm to choroba? Rozprawiamy się z tym i innymi mitami na temat LGBT
Czy homoseksualizm to choroba? Rozprawiamy się z tym i innymi mitami na temat LGBT
Wiosna to okres, w którym szczególnie dużo uwagi poświęca się tematowi społeczności LGBT i problemów, z jakimi ta się mierzy. Na czerwiec przypada organizowana rokrocznie Parada Równości, a aktualnie – pod koniec maja – na Uniwersytecie Wrocławskim trwa Tydzień Równości. Z tej okazji publikujemy wpis, w którym rozprawiamy się z niektórymi (bo jest ich niestety stanowczo za dużo na jeden artykuł) mitami na temat homoseksualizmu i osób należących do mniejszości seksualnej.
W tym artykule skupiamy się przede wszystkim na osobach homoseksualnych, czyli odczuwających pociąg emocjonalny i seksualny do ludzi tej samej płci. Warto jednak wiedzieć, że nazwa „LGBT” ma szersze znaczenie, a do osób LGBT nie należą tylko geje i lesbijki. Do mniejszości seksualnych należą także między innymi osoby biseksualne (B), czyli odczuwające pociąg do obydwu płci, oraz transpłciowe (T), interpłciowe (czyli w dużym uproszczeniu takie, które urodziły się z narządami płciowymi męskimi oraz żeńskimi) oraz aseksualne: nieodczuwające lub odczuwające w nikłym stopniu pociąg seksualny, dla których w związku wystarczająca jest bliskość emocjonalna oraz inne formy bliskości fizycznej. LGBT nie jest zatem – a z takim poglądem niestety często można się spotkać – ideologią czy paradygmatem politycznym. To po prostu określenie na osoby należące do mniejszości seksualnych, których są miliony na całym świecie.
Czy homoseksualizm to choroba?
Nie! I jest to oficjalne stanowisko lekarzy, psychologów i naukowców już od niemal 50 lat. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wykreśliło homoseksualizm z listy chorób już w 1973 roku, kilka lat później uczyniła to także Światowa Organizacja Zdrowia [WHO]. W tym miejscu warto jest także podkreślić, że wedle współczesnej wiedzy seksuologicznej i psychologicznej normą jest wszystko to, na co zgadzają się obydwaj partnerzy. Zatem w przypadku dwóch w pełni świadomych swoich czynów osób tej samej płci, które decydują się na związek i/lub utrzymywanie kontaktów seksualnych, na pewno nie można mówić o chorobie czy czymkolwiek odstającym od normy.
To, że w pierwszej połowie XX wieku w środowisku naukowym w ogóle ciągle stawiano pytanie, czy homoseksualizm to choroba, wynikało z tego, że badania nad homoseksualizmem i charakterystyką tej grupy (głównie gejów) prowadzono przede wszystkim w więzieniach. Tam siłą rzeczy osadzeni byli sprawcy przestępstw, a zatem osoby, wśród których znajdowało się wiele jednostek skłonnych do przemocy, w tym także seksualnej. Aktualnie żadne rzetelnie prowadzone badania nie wskazują na to, żeby osoby LGBT były bardziej skłonne do aktów przemocy, popełniania czynów prawnie zabronionych czy krzywdzenia dzieci, o co często niestety się je posądza.
Czy wśród osób homoseksualnych jest więcej pedofili?
To pytanie, które powtarza się równie często jak to, czy homoseksualizm to choroba. Można spotkać się nawet z ogromnie krzywdzącym poglądem, że wszyscy pedofile są orientacji homoseksualnej. To jednak zdecydowanie nieprawda. Po pierwsze orientacja homoseksualna nie jest równoznaczna z byciem pedofilem! Pociąg do osób tej samej płci jest uznawany za jedną z normalnych preferencji seksualnych, zaś pedofilia jest klasyfikowana w psychiatrii jako poważne zaburzenie, które bezwzględnie wymaga leczenia. To dwa zupełnie różne pojęcia.
Po drugie żadne badania ani statystyki policyjne nie wskazują na to, aby osoby homoseksualne dopuszczały się czynów pedofilskich częściej, niż heteroseksualne i aby pedofile częściej atakowały dzieci tej samej płci, co ich własna. Istnieją nawet szacunki (choć należy do nich podchodzić ostrożnie), które mówią o tym, że ofiarami zdecydowanej większości czynów pedofilskich są dziewczynki, a przestępcą jest z reguły mężczyzna z ich otoczenia.
Po trzecie: dla większości pedofili nie ma znaczenia płeć dziecka. Odczuwają pociąg seksualny do dzieci bez względu na ich płeć.
Skąd w zasadzie bierze się homoseksualizm? Czy wynika z wychowania?
Faktem jest, że nadal nie znamy jeszcze jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, co determinuje orientację seksualną: to, czy pociąga nas romantycznie i seksualnie przede wszystkim płeć przeciwna, ta sama czy obydwie. Dotychczasowe badania wykazały jednak, że niemal na pewno kluczowy wpływ na orientację mają czynniki biologiczne. Wykazano, że na ukształtowanie się u człowieka danych preferencji seksualnych wpływ mają czynniki genetyczne (tzw. markery genetyczne) oraz specyficzna budowa mózgu (m.in. wielkość przedniego spoidła mózgowego). Ponadto wykazano też, że bliźnięta jednojajowe – a zatem, mówiąc kolokwialnie, kształtujące się w tych samych warunkach płodowych i genetycznych – są niemal zawsze tej samej orientacji. Wreszcie bardzo ważnym argumentem przeciwko temu, że homoseksualizm jest warunkowany środowiskiem i wychowaniem jest fakt, że związki osobników tej samej płci występują również w świecie zwierząt; jak dotychczas wykazano, u co najmniej półtora tysiąca gatunków.
Nie wykazano jednoznacznie, że czynniki środowiskowe nie mają wpływu na proces kształtowania się tożsamości seksualnej, jednak na pewno nie mogą one „wywołać homoseksualizmu” u kogoś, kto ma predyspozycje genetyczne w kierunku orientacji heteroseksualnej. Nie ma także żadnego udokumentowanego przypadku, w którym ktoś zmieniłby orientację z hetero- na homoseksualną dzięki czyjemuś wpływowi lub jakiemuś wydarzeniu. Znacznie bardziej prawdopodobne jest, że to, w jakim środowisku człowiek się wychowuje, wpływa na fakt, jak człowiek czuje się ze swoją orientacją i czy mówi otwarcie o tym, że należy do mniejszości seksualnej. Znane są bowiem bardzo liczne historie osób, które wchodziły w związki i małżeństwa heteroseksualne z powodu presji otoczenia. W rzeczywistości odczuwały pragnienie bycia z osobą tej samej płci i przeżywały ogromne cierpienie.
W klinikach PsychoMedic także od lat pomagamy osobom należącym do mniejszości seksualnych. Nasi psychoterapeuci prowadzący terapię indywidualną oraz par doskonale znają specyficzne problemy, z jakimi zmagają się osoby LGBT. Pomagają w zaakceptowaniu swojej orientacji, dokonaniu coming-outu przed bliskimi i uporaniem się z ich reakcjami, jeśli okażą się przytłaczające. Zapewniamy także wsparcie lekarzy psychiatrów LGBT friendly i seksuologa.
Serdecznie zapraszamy do udziału w szkoleniu online z cyklu Akademia Terapeuty PsychoMedic.pl, stworzonemu z myślą o tym, by wyposażyć Specjalistów:
– w rzetelną i aktualną wiedzę na temat źródeł orientacji seksualnej i procesu jej odkrywania, ujawniania i rozwijania,
– w informacje na temat specyficznych trudności doświadczanych przez osoby nieheteronormatywne na różnych etapach życia,
– w umiejętności, które pozwolą Wam skutecznie wspierać osoby LGBT oraz funkcjonowanie związków jednopłciowych.
Warsztat poprowadzi dr hab. Grzegorz Iniewicz – psycholog, profesor w Zakładzie Psychologii Klinicznej Instytutu Psychologii Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Certyfikowany psychoterapeuta i superwizor psychoterapii. Współpracuje jako superwizor i szkoleniowiec z licznymi ośrodkami psychoterapii oraz ośrodkami szkolącymi z zakresu psychoterapii i seksuologii, a sam praktykuje aktualnie w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji z zakresu psychologii klinicznej, psychoterapii i seksuologii: współredagował m.in. takie pozycje, jak: “Seksualność człowieka. Wybrane zagadnienia”, “Stres mniejszościowy u osób biseksualnych i homoseksualnych. W poszukiwaniu czynników ryzyka i czynników chroniących” oraz “Wprowadzenie do psychologii LGB”.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, kliknij.