Dlaczego miłość nie jest wszystkim, czego potrzeba Ci w związku
W psychologii miłość jest jednym z najchętniej badanych zagadnień. Amerykański psycholog, Robert Sternberg w 1986 r. stworzył teorię mówiącą o trzech czynnikach, które składają się na to zjawisko. Wymienił wśród nich namiętność, intymność oraz zaangażowanie. Wyróżnił także siedem podstawowych form miłości: lubienie (bliskość, ale bez zaangażowania czy namiętności), zadurzenie (namiętność bez zaangażowania czy bliskości), pusta miłość (zaangażowanie bez namiętności czy bliskości), romantyczna miłość (bliskość i namiętność, ale bez zaangażowania), niedorzeczna miłość (zaangażowanie i namiętność, ale bez bliskości), partnerska miłość (zaangażowanie i bliskość, ale bez namiętności), miłość doskonała (zaangażowanie, bliskość i namiętność). My skupimy się dziś na tych elementach, które niezbędne są w przypadku budowania zdrowego i długotrwałego związku. O ile bowiem burza hormonów niezbędna jest na początku relacji, o tyle na dalszych jej etapach potrzebujemy także kilku innych czynników…
Wzajemna akceptacja
Wcześniej lub później, kiedy odlecą już pierwsze motyle, a do naszego związku wkradnie się codzienność, poznajemy siebie nawzajem takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. I zazwyczaj okazuje się wtedy, że oboje jesteśmy ludźmi, którzy składają się z całego wachlarza nastrojów – bywamy zmęczeni, niezadowoleni, dajemy się ponieść emocjom. I, o ile często możliwie długo odwlekamy w czasie moment, w którym druga strona się o tym dowie, o tyle w zdrowej relacji niezmierne ważna okazuje się być wzajemna akceptacja. Dawanie partnerowi poczucia, że akceptujemy go dokładnie takim, jaki jest – z wszystkimi wadami i zaletami, z całym przekrojem cech. Akceptujemy jego pasje, wartości, dążenia. I niekoniecznie musi być to związane z aprobatą wszystkich zachowań – istotna jest jednak chęć zrozumienia i nieosądzanie partnera, być może także wsparcie w dążeniach do zmiany.
Wsparcie adekwatne do potrzeb
W zdrowej relacji nie może zabraknąć wzajemnego wsparcia – najlepiej takiego, które okazujemy sobie nie tylko wtedy, kiedy zgadzamy się z drugą stroną. Może bowiem okazać się, że nie zawsze rozumiemy pobudki partnera, a sami w danej sytuacji postąpilibyśmy inaczej. Niezależnie od tego, niezwykle cenne jest okazywanie sobie bezwarunkowego wsparcia. Szanowanie decyzji i uczuć drugiej strony, dawanie jej poczucia, że może na nas liczyć niezależnie od okoliczności. Warto uwzględnić również, że możemy mieć w tej kwestii bardzo różne od siebie emocjonalne potrzeby i, o ile dla jednej osoby wsparcie oznaczało będzie rozmowę i obecność, o tyle ktoś inny może potrzebować w tym momencie przestrzeni na skonfrontowanie się z własnymi myślami.
Zaufanie (nie mylić z kontrolą!)
– Na tym świecie nie ma nic równie trudnego do zdobycia i równie łatwego do stracenia jak zaufanie – napisał niegdyś japoński eseista, Haruki Murakami. Zaufanie to jedna z podstaw, jeśli mowa o budowaniu szczęśliwych relacji – szczególnie tych bliskich, intymnych, dających poczucie bezpieczeństwa. To dzięki niemu na pewnym etapie relacji jesteśmy w stanie powierzyć drugiej stronie swoje najskrytsze tajemnice, odsłonić słabe strony, opowiedzieć o obawach, pragnieniach czy dylematach. To dzięki niemu nie musimy przebywać ze sobą bezustannie, aby mieć poczucie, że partner jest wobec nas lojalny, a w trudnych momentach jesteśmy w stanie powierzyć mu stery, bo jest w nas przekonanie, że druga strona zrobi to, co będzie dla nas najlepsze.
Wyznaczenie granic
Jeśli podejdziemy do związku jak do swego rodzaju umowy zawieranej na czas bliżej nieokreślony, okaże się, że niezbędne jest ustalenie konkretnych „paragrafów”, pod którymi podpiszemy się oboje. O ile na początku relacji prawdopodobnie chętnie wybaczymy partnerowi pewne przewinienia, o tyle na dalszych etapach związku może okazać się, że pewne rzeczy są dla nas nieakceptowalne i nie mamy ochoty dłużej o nich milczeć. To powodować może z kolei zbędne konflikty. Ustalenie granic i zaakceptowanie ich przez obie strony jest wyjątkowo istotne w kontekście budowania długotrwałego związku. Niezależnie czy mowa tu o rzeczach małych, związanych z naszymi nawykami i codziennym funkcjonowaniem, czy o tych dotyczących naszych potrzeb i wartości.
Przestrzeń na oddech
Znacie teorię o tak zwanym pudełku nicości? To według niej mężczyźnie potrzebny jest czas i przestrzeń na nicnierobienie. Nie myślenie o niczym. Bycie samemu ze sobą. Teoria ta w swojej genezie dotyczy co prawda tylko mężczyzn, jednak jeśli mówić o przestrzeni osobistej w związku, dotyczy ona zawsze dwóch stron relacji, choć niekiedy mogą one mieć w tym zakresie różne potrzeby. Nie ma miłości bez wolności, poszanowania przestrzeni drugiej osoby, dania jej miejsca i czasu na bycie samej, realizowanie siebie. Wejście w jakąkolwiek relację nie powoduje bowiem, że tracimy swoją tożsamość, a nasze potrzeby znikają lub schodzą na dalszy plan. Realizowanie ich, poczucie autonomiczności i satysfakcji z codziennie podejmowanych decyzji, oczywiście z uwzględnieniem i poszanowaniem potrzeb drugiej strony, jest niezmiernie ważne dla zachowania spełnienia.
Odpowiednia komunikacja
Niepodważalna podstawa. W relacji, szczególnie tej bliskiej, nie ma miejsca na telepatię. Komunikowanie drugiej stronie swoich potrzeb, przemyśleń czy obaw, a także kwestii związanych z codziennym funkcjonowaniem, jest niezbędne, aby zostać dobrze zrozumianym i uniknąć nieporozumień. Ogromnym błędem, jeśli mowa o jakiejkolwiek relacji, jest oczekiwanie, że druga osoba domyśli się lub odgadnie nasze potrzeby. Pomimo szczerych intencji może bowiem nie do końca rozumieć nasze oczekiwania, emocje i ich powody. Odpowiednia komunikacja, skupiona na faktach, uwzględniająca informowanie partnera o naszych odczuciach, jest zatem podstawą do tego, abyśmy mogli oczekiwać czegokolwiek od drugiej strony.