Spis treści:
Pewne przysłowie mówi, że na cierpieniu wyrosły najpiękniejsze karty literatury tego świata. Odnosi się ono oczywiście do przekonania, że najlepsze teksty powstają spod piór pisarzy, którzy posiadają bogate, nierzadko trudne doświadczenie życiowe. Pisać może jednak każdy, kto czuje, że ma coś do przekazania – niezależnie od tego, czy dostrzega w sobie talent. Może dzielić się swoimi tekstami ze światem albo pozostawić je tylko dla siebie. Obserwacje terapeutów z całego świata dowodzą, że ekspresyjne pisanie, czyli przelewanie na papier (lub plik w komputerze) swoich emocji przynosi ogromne korzyści.
Ekspresyjne pisanie oznacza – jak sama nazwa wskazuje – opisywanie swoich doświadczeń i odczuć. Z reguły sprowadza się ono do relacjonowania na piśmie tego, co nam się przydarzyło. W swoich tekstach piszący przykładają jednak mniejszą wagę do obiektywnych faktów i chronologii wydarzeń, a większą do tego, jakie emocje towarzyszyły im w trakcie tych ważnych (i często trudnych) momentów. Nie skupiają się na tym, aby ich historia tworzyła logiczną całość ani nawet na tym, żeby poszczególne słowa były od siebie oddzielone kropkami czy przecinkami w odpowiednich miejscach. I choć większość z tych utworów nie ma najpewniej dużej wartości literackiej, to spisywanie swoich przeżyć może być ogromnym dobrodziejstwem dla zdrowia psychicznego.
Ekspresyjne pisanie w praktyce
Pisanie o swoich przeżyciach i odczuciach przyjmuje różne formy. Najważniejsze, by to, co robisz, było zgodne z Tobą i Twoimi potrzebami. Pisać ekspresyjnie można zacząć poprzez regularne tworzenie wpisów w pamiętniku albo zapisywanie w zeszycie swoich przemyśleń raz na jakiś czas – wtedy, gdy odczuwasz taką potrzebę, gdy emocje Cię przytłaczają. Dla wielu Pacjentów przełomowym doświadczeniem było ekspresyjne pisanie na temat danego zdarzenia „w cyklach”, czyli np. po 20 minut przez 4 dni. Pierwsze dwa możesz poświęcić na opisanie swojej historii tak, jak ją zapamiętałeś/aś, zaś kolejne dwa dni na przelanie na papier tego, jakie były skutki trudnego doświadczenia i jak te na Ciebie wpłynęły. Doświadczenia terapeutów wskazują, że regularne opracowywanie swoich traumatycznych wspomnień pozwalało spojrzeć na nie z nowej perspektywy. Wielu Pacjentom udawało się w ten sposób „przeformułować” swój sposób postrzegania i samemu wygenerować pomysły na poradzenie sobie z dramatycznym doświadczeniem.
Dlaczego to działa?
Kartka, długopis czy klawiatura pełnią dla niektórych taką rolę, co psychoterapeuta lub zaufany przyjaciel. Nie zawsze potrzebujemy, aby ktoś skomentował nasze przeżycia lub nam doradził; często najważniejsze jest dla nas „wylać” z siebie to, co tak bardzo nas boli. Samo to może prowadzić do swoistego katharsis.
W przypadku wielu zaburzeń – np. zaburzenia stresowego pourazowego (PTSD) albo depresji – ekspresyjne pisanie może być również zajęciem, które wymaga skupienia, a dzięki temu pozwala odwrócić własną od uwagę od nawracających, dręczących myśli dotyczących własnej osoby lub przeszłości.
Wreszcie, jak zostało już wspomniane powyżej, pisząc pobudzamy swój umysł do ponownego przetworzenia tego, co wywołuje w nas cierpienie. Mózg zostaje zmuszony do uruchomienia procesów poznawczych i nadaniu temu, co zapisujemy, choć podstawowego składu. Właśnie to powoduje, że w głowach wielu ekspresyjnie piszących pojawiają się nowe rozwiązania i sposoby postrzegania problemu lub traumatycznego doświadczenia z przeszłości.
Jakie przynosi efekty?
Ekspresyjne pisanie to temat, który nie został jeszcze zbadany i opisany w profesjonalnych artykułach. Świadectwa tysięcy Pacjentów i klinicystów z całego świata dowodzą jednak, że przynosi ono jednak jednostkom ogromne korzyści:
- Osłabia objawy silnej reakcji na stres, zaburzenia stresowego pourazowego czy depresji (u Pacjentów objętych psychoterapią);
- Pozwala lepiej sobie radzić z przewlekłym bólem w chorobach somatycznych, m.in. przy chorobie nowotworowej;
- Zmniejsza negatywne skutki niedawno przebytego, traumatycznego doświadczenia – osoby, które piszą ekspresyjnie, rzadziej doświadczają nieprzyjemnych objawów, jak np. spadku koncentracji.
