Jak wspierać bliskich z diagnozą anoreksji?
Informacja o tym, że bliska nam osoba cierpi na poważne zaburzenie psychiczne, które może doprowadzić nawet do śmierci, spada na nas jak grom z jasnego nieba. Nawet jeśli widzimy, że nasza córka przesadza z odchudzaniem, nadal chcemy wierzyć, że wystarczy zmusić ją do jedzenia pełnych posiłków, przemówić jej do rozumu i lepiej kontrolować. Niestety, w przypadku anoreksji to nie wystarczy. Być może wyrzucasz sobie, że przegapiłeś pierwsze niepokojące sygnały i powinieneś zareagować wcześniej. Być może mogłeś zapobiec rozwojowi choroby, ale istnieje szansa, że chora osoba maskowała się na tyle dobrze, że wcześniejsze odkrycie prawdy było niemal niemożliwe. Niezależnie od sytuacji nie wpędzaj się w poczucie winy i nie zastanawiaj „co by było, gdyby…”. Wciąż nie jest za późno, by pokonać problem. Jako osoba bliska możesz zrobić wiele, zwłaszcza jeśli chory jest niepełnoletni. Jakiego wsparcia możesz udzielić?
1. Zachęć do wizyty u psychiatry lub psychologa
Anoreksja jest chorobą duszy, nie ciała. Z tego względu pomocy udzielić może tylko osoba, która specjalizuje się w problemach w sferze psychicznej. Pamiętaj jednak, że jednorazowa wizyta nie wystarczy. Nie oczekuj, że pacjent/ka dostanie od psychiatry receptę na leki, które zlikwidują chorobę. W niektórych przypadkach lekarze przepisują leki antydepresyjne lub przeciwlękowe, jeśli zauważą, że anoreksja jest skutkiem innych zaburzeń psychicznych. Niestety, to nie wystarczy, by pokonać zaburzenia odżywiania. Anoreksja wymaga psychoterapii indywidualnej lub rodzinnej. W przypadku osób niepełnoletnich zalecana jest właśnie terapia rodzinna. Jeśli twoje dziecko choruje, nie wahaj się, by wziąć udział w terapii razem z nim. Zalecenia terapeuty dotyczące organizacji życia rodzinnego potraktuj z pełną powagą i staraj się do nich zastosować. Uwierz, że specjalista wie najlepiej jak postępować z osobą chorą.
2. Ustalcie reguły dotyczące organizacji codziennego życia
Anorektycy nie są osobami, którym można w pełni zaufać pod kątem samodzielnego decydowania o posiłkach i organizacji życia. Jeśli pozostawimy ich samych sobie, z pewnością powrócą do starego trybu życia polegającego na ograniczaniu jedzenia i nadmiernej aktywności fizycznej. Osoba chora potrzebuje jasnego rozkładu dnia i reguł, które pozwolą powrócić do zdrowia. Ważne jest, by obie strony (chory i pozostali domownicy) stosowały się do ustalonych zasad. Z tego względu konieczne jest nie tylko spisanie reguł, ale również konsekwencji, które zostaną wyciągnięte wobec osób, które je złamią.
3. Wspieraj zachowania hamujące rozwój uzależnienia
Anoreksja jest rodzajem uzależnienia związanego z zachowaniem. Chcąc odsunąć osobę chorą od zachowań, które wspierają uzależnienie, zaproponuj nowe hobby niezwiązane z aktywnością fizyczną ani jedzeniem. Zachęcaj do kontaktów towarzyskich i doradzaj zdrowe sposoby walki ze stresem.
4. Nie ulegaj manipulacji i groźbom
Chcąc powrócić do dawnego trybu życia, chory może próbować zniechęcać cię do przestrzegania wcześniej ustalonych zasad dotyczących m.in. wielkości posiłków. Anorektycy mogą posunąć się nawet do szantaży i gróźb. Nie będzie to łatwe, ale jeśli chcesz pomóc choremu, musisz być nieugięty i konsekwentny.