Spis treści:
Z artykułu dowiesz się:
- dlaczego psychoterapia nie jest powodem do wstydu i jak może pomóc w osobistym rozwoju,
- w jaki sposób terapia przyczynia się do poprawy relacji z bliskimi,
- czy korzystanie z psychoterapii to akt egoizmu, czy raczej odpowiedzialności,
- jak terapia może wpłynąć na postrzeganie męskości i odwagi w kontekście prośby o pomoc,
- dlaczego postawienie siebie na pierwszym miejscu jest kluczowe dla harmonii w życiu,
- jakie jest stanowisko kościoła wobec psychoterapii i czy może być ona grzechem,
- jak wiara może współistnieć z procesem terapeutycznym i wspierać Twoją podróż.
Dlaczego psychoterapia nie jest powodem do wstydu?
Psychoterapia nie powinna być postrzegana jako coś wstydliwego. Pomaga ona wielu osobom poradzić sobie z trudnościami emocjonalnymi i życiowymi, prowadząc do pozytywnych zmian w ich życiu. Chociaż istnieje wiele dowodów na korzyści płynące z terapii, zarówno naukowych, jak i osobistych doświadczeń, niektórzy nadal mogą mieć obawy przed rozpoczęciem tego procesu. Zdarza się, że przed pierwszą wizytą u terapeuty Pacjenci zadają pytania, czy sięgnięcie po pomoc oznacza słabość, czy grzech. Odpowiedź brzmi: nie, psychoterapia jest aktem odwagi i troski o siebie.
Przez lata działania PsychoMedic towarzyszyliśmy tysiącom Pacjentów w procesie zmiany. Mimo że dowodów na skuteczność i dobroczynny wpływ terapii jest bardzo wiele – zarówno w postaci dowodów naukowych, jak i ludzkich historii – nadal jednak spotykamy się z wieloma wątpliwościami i obawami.
Odpowiadamy: psychoterapia nie jest wstydem. Nigdy. Poniżej tłumaczymy, dlaczego.
Psychoterapia może być wyrazem ogromnej troski o dobrostan swojej rodziny i bliskich.
Korzystanie ze wsparcia psychoterapeuty nie jest egoistyczne. To taka sama forma troszczenia się o siebie i swoje zdrowie, jak pójście do lekarza. To zdanie może wydawać się frazesem, ale taka jest prawda.
Rzadziej jednak mówi się o tym, że psychoterapia może być nie tylko formą troski o siebie, ale i o swoich bliskich. Kiedy psychoterapeuta pyta Pacjentów podczas pierwszych spotkań o to, jaka jest ich motywacja do podjęcia pracy nad sobą, często w odpowiedzi słyszy, że stoi za nią troska o bliskie relacje, o partnera/partnerkę i dzieci. O wpływ, jaki mogą mieć na tych najbliższych wahania nastroju i trudne emocje doświadczane przez klienta. Psychoterapia może być więc nie tylko wyrazem dużej siły i odwagi w proszeniu o pomoc, ale i przejawem odpowiedzialności.
Warto także podkreślić, że psychoterapia nie jest wstydem niezależnie od płci. Proszenie o pomoc i chęć pracy nad sobą są także przejawem męskości!
Pójście na psychoterapię jest postawieniem siebie na pierwszym miejscu – a to, najlepsze, co można zrobić
Niezależnie od tego, jaka była i jest Twoja motywacja do podjęcia terapii, w jej trakcie to Ty będziesz w centrum uwagi – Twoja historia, przeszłe i aktualne przeżycia, emocje i potrzeby. Psychoterapeuta może pomóc Pacjentowi w dążeniu do różnych celów, ale jeden z nich jest taki sam dla każdej terapii i każdego, kto ją podejmuje: nauczyć się dbać o siebie i stawiać siebie na pierwszym miejscu. To krok milowy w życiu każdego człowieka. Uczynienie swojego dobrostanu priorytetem pozwala na ułożenie wszystkiego wokół siebie – pracy, związku, przyjaciół, rodziny – we właściwej kolejności. Kiedy Ty jesteś sam(a) dla siebie najważniejszy(-a), wszystko inne także trafia na właściwą pozycję.
Ciężko powiedzieć, by posiadanie poukładanego życia było wstydem, a osiągnięcie tego bez terapii nie zawsze jest możliwe.
Czy psychoterapia to grzech (i dlaczego nie)?
Wśród osób wierzących nadal zdarzają się wątpliwości i pytania, czy psychoterapia to grzech. Odpowiedź brzmi nie – tak powie nie tylko każdy psychoterapeuta, ale i każdy ksiądz. Kościół od wielu lat uznaje psychoterapię za normalną formę pomocy medycznej, która w wielu przypadkach jest niezbędna. Uznaje także istnienie zaburzeń psychicznych i – co podkreślają również wysoko postawieni monarchowie – oficjalnie zaleca korzystanie ze wsparcia psychoterapeuty i psychiatry tym osobom, którym modlitwa nie wystarcza w ukojeniu bólu psychicznego.
Co więcej, psychoterapia pozwala na efektywniejsze pełnienie ról życiowych, które są ważne dla Pacjenta – w tym także roli wierzącego/chrześcijanina. Żaden terapeuta nie ma prawa i nie będzie podważał roli religii w życiu osoby, z którą pracuje w gabinecie. Wiara jest zresztą dla wielu Pacjentów źródłem sensu w życiu i może stanowić ogromną motywację do pracy nad sobą.
Na koniec pamiętaj, że bliźniego zgodnie z przykazaniami kocha się, jak „siebie samego”. To znaczy, że pokochać trzeba najpierw siebie.
FAQ
Nie, psychoterapia jest dostępna dla każdego, kto chce poprawić swoje samopoczucie, radzić sobie z trudnościami emocjonalnymi lub rozwijać się osobiście. Może pomóc w zarządzaniu stresem, lękiem, problemami w relacjach, a także w pokonywaniu życiowych trudności, niezależnie od nasilenia problemów psychicznych.
Absolutnie nie. Decyzja o podjęciu terapii świadczy o odwadze i chęci zadbania o własne zdrowie psychiczne oraz relacje z innymi.
Tak, coraz więcej mężczyzn decyduje się na terapię, uznając ją za skuteczne narzędzie do radzenia sobie z emocjami i wyzwaniami życiowymi.
Tak, terapia może poprawić komunikację i relacje w rodzinie, pomagając w rozwiązywaniu konfliktów i budowaniu zdrowszych więzi.
Oczywiście. Psychoterapia nie koliduje z wiarą; wielu terapeutów uwzględnia przekonania religijne Pacjentów w procesie leczenia.
Tak, liczne badania potwierdzają skuteczność terapii w leczeniu różnych problemów emocjonalnych i psychicznych.
Czas trwania terapii jest indywidualny i zależy od potrzeb oraz celów Pacjenta; może trwać od kilku miesięcy do kilku lat.
Tak, terapeuci są zobowiązani do zachowania tajemnicy zawodowej, co zapewnia pełną poufność sesji.
Tak, decyzja o kontynuacji lub zakończeniu terapii zawsze należy do Pacjenta.
W większości przypadków nie jest wymagane skierowanie; można umówić się na wizytę bezpośrednio z terapeutą, choć w przypadku niektórych ubezpieczeń zdrowotnych lub terapii refundowanej może być ono potrzebne.
